بدرود گیلان عزیز!

بدرود!

نمی خواهم

               در هیاهوی گیلانه ات

                                          مومیایی شوم

با دهانی بومی

و انبانی از واژگان مرطوب

نه... نمی خواهم

                      سینه به سینه سرگردان شالیزارانت باشم

رویاهایم را

             در سایه گیر جنگل

                                    زمینگیر می بینم

دریا

    توفانی ام نمی کند

بدرود گیلان عزیز!

                     بدرود!

این قوی دل آزار

                   دیگر

فراخوانده شده است

                          به تنهایی جهانی خویش

کاشته می شوم

                      در زاهدان خاک

زندانی ام می کند

                       زیبایی

اینک،

       زمین از آنِ من است

       انسان از آنِ من است

آه... من!

          خود پیراهن یوسفم

یعقوبم

روزگاران است، روزگاران است

روزگاران...