آب را گِل نکنیـــــد !

شایــــد از دور علمدارِ حسیــــن

مشکِ طفلان بــــــر دوش

زخـــم و خون بر انــــدام

مــــی رِسَد تا کــــه از این آب ِ روان

پُر کُنَــــد مشکِ تهــــی

بِبـَـــرَد جرعه یِ آبی برسانـــد به حـــرم

تا علــی اصغرِ بی شیرِ رباب

نَفَسَــش تـازه شَوَد

و بخوابـــد آرام...

آب را گِل نکُنیـــــد

که عزیزانِ حسیــن

همـگی خیره به راهند که ســـاقی آید

و به انگشتِ کَرَم

گــره کورِ عطش بگشاید...

آب را گِل نکُنیــــد

که در ایــــن نزدیکی

عابدی تشنه لب و بیمـــارست

در تب و گریه اسیـــر

عمه اش این دو ، سه شب

تا سحــــر بیدارست...

آب را گِل نکُنیـــد

که بُوَد مهریـــه ی مادرشان

نه همیـــن آب

که هــــر جایِ دگر ، رودی و نهـــری جاریست

مهـــرِ ِ زهرای بتـــول است...

از اینست کــه من می گویم:

آب را گِل نکنیــــد..... آب را گـِل....
 

آب را گل نکنید... یا حسین ع